Nestes
anos nos que os temas eran cada vez máis subversivos (drogas, sexo, racismo…)
Centauros do deserto (The Searchers, John Ford, 1956), Sed de Mal , (Orson
Welles, 1958) , Vértigo (Hitchcock, 1958) e Río Bravo (Hawks, 1959) ,
plantexaban a difícil relación coas mulleres de homes solitarios de mediana
idade.
O
protagonista de The Searchers (Ethan
Edwards/ John Wayne) está desvinculado da sociedade. Ethan chega despois da guerra civil americana, donde loitou polo sur, a casa do ser irán. O rancho do irán é atacado polos indios e todos resultan mortos excepto a nena pequeña que é raptada polos indios para criada como una deles. O protagonista e mais o sobriño adoptivo comezan una incansable búsqueda da nena. A búsqueda da súa sobriña, secuestrada polos indios, nárrase desde a rabia e o racismo que rezuma o protagonista. É un western que non innovou pero dotado dunha grande
profundidade psicolóxica e beleza plástica cargada de metáforas. Centauros do
deserto remata con Ethan , a contraluz, contemplando un paisaxe deserto que é
unha metáfora da súa vida interior.
O
personaxe solitario de Sed de Mal,
Hank Quinlan (Orson Welles) é un avogado que vive na fronteira entre México e
Estados Unidos e toma a lei pola súa man máis aló de diferencias culturais. Fai
interminables planos secuencia sen precedentes, encadres profundos, zooms,
ángulos moi abertos que distorsionan imaxes , todo elo para retratar una
sociedade sen lei onde a xente que habita non ten esperanzas. Eiquí o
protagonista remata morto nunha canle ante a mirada dunha prostituta, ex
amante
O
protagonista de Vértigo, Scottie
(Jamen Steward) acaba, igual que Ethan e Quinlan, transgredindo as normas.
Sofre dunha acrofobia que le impide traballar a raíz dun traumático suceso e
por aparecte casualidade , un amigo encárgalle investigar a súa muller.
Enamórase dela pero aparentemente morre. Máis tarde James Steward cre ver a
unha muller moi semellante e tenta convertila na primeira. Hitchcock denota a
influencia das teorías freudianas. As imaxes oníricas transmiten o estado
interior do protagonista, da súa obsesión enfermiza.
Unha das escenas relaciona
cor e desexo e no clímax da película Hitchcock realiza un travlellins ao mesmo
tempo que alonza a imaxe para mantela a unha distancia constante, acentuando
así a sensación e vértigo do protagonista. Dende entón este recurso foi
habitual para reflectir o estado de desorientación (Jaws/ Tiburón de Steven
Spielberg, 1975).
John
Wayne interpretou o papel de John Chance en Río
Bravo pero este personaxe ten pouco que ver cós outros dos que xa falamos.
Chance é un apoucado sheriff que ten que facer fronte a uns bandidos e só pode
reclutar a un borrachín, un ancián medrento e un xoven pistoleiro inexperto.
Este grupo ten unha relación cordial e sinceira coa camareira do saloon , Angie
Dickinson. Hawks mantívose fiel aos principios do Realismo Romántico ou
clasicismo hollywoodiense dos 40 e o resultado é que esta película resulta
igual de impecable que outras súas como Ter ou non Ter e A fiera da miña nena.
No hay comentarios:
Publicar un comentario